تو می آیی ...

تو می آیی ، می دانم که می آیی ...

تو را دیشب من از لحن عجیب بغضهایم خوب فهمیدم ...

تو را بی وقفه از باران پاک چشم هایم سیر نوشیدم

تو می آیی ... می دانم که می آیی.

تو بر ابهام یک بودن نگین آبی احساس می بندی و ازتکرار پوچ لحظه های سرد تنهایی مرا بر نبض پر کار شکفتن می نشانی ...

تو می آیی ... خوب می دانم.

که پروانه نشانت را میان قاصدکها دید میان قاصدکهایی که از من تا نهایت!    دور می شد...

تو می آیی و من را از نگاه سرد آینه، شبیه دختری از جنس پرواز

میان گرمی دستان پر مهرت دوباره، باز می گیری... تو می آیی و من این را

شبیه حجم یک بوییدن مطبوع از آواز اقاقی های سرگردان!

شبیه یک قنوت سبز نیلوفر میان  برکه ای عریان، دوباره ، خوب فهمیدم!

تو می آیی، می دانم، خوب می دانم که می آیی.

و من را در حریم امن چشمانت، به آرامش، به فردایی پر از شوق و تپش هایی مقدس! می رسانی.

تو می آیی، خوب می دانم که می آیی...

تو می آیییییییییییییییییییییییییی   من این را خوب می دانم که می آیییییییییییییییییییی.